"Dementia praecox" is 'n uitgediende term wat gebruik word om 'n groep ernstige geestesversteurings te beskryf wat gekenmerk is deur 'n progressiewe afname in kognitiewe, emosionele en gedragsfunksionering. Die term is die eerste keer gebruik deur die Duitse psigiater Emil Kraepelin in die laat 19de eeu, wat geglo het dat hierdie versteurings 'n vroeë aanvang (dus "praecox") en 'n progressiewe verloop het wat tot demensie gelei het.Vandag is die term "dementia praecox" word nie meer in moderne psigiatrie gebruik nie, aangesien dit vervang is deur meer spesifieke diagnostiese kategorieë soos skisofrenie en verwante afwykings.