Die woord "antistrofe" is 'n selfstandige naamwoord wat sy oorsprong in antieke Griekse literatuur en retoriek het. Dit het twee hoofbetekenisse:In die konteks van Griekse tragedie: In antieke Griekse drama, veral in die struktuur van 'n koorode, is die antistrofe die tweede deel van 'n ode, wat op die strofe volg. Dit behels tipies 'n responsiewe beweging of 'n kontrasterende refrein deur die refrein, dikwels met 'n ander metriese patroon of musikale rangskikking in vergelyking met die strofe. Die antistrofe word dikwels gebruik om 'n teenbalans of balans aan die strof te verskaf, wat 'n gevoel van simmetrie of parallelisme in die algehele struktuur van die ode skep.In 'n breër retoriese sin: Die antistroof kan ook verwys na 'n retoriese middel waarin 'n woord of frase aan die einde van sin herhaal word. Hierdie herhaling word dikwels gebruik vir beklemtoning of om 'n gevoel van ritme of musikaliteit in die taal te skep. In hierdie sin is antistrofe soortgelyk aan epistrofe, wat die herhaling van 'n woord of frase aan die einde van opeenvolgende klousules of sinne vir retoriese effek behels.Oor die algemeen verwys "antistrofe" na 'n spesifieke element van antieke Griekse drama of 'n retoriese middel waarin dit gebruik word, afhangende van die herhaling.