Die woordeboekbetekenis van die woord "IK" is 'n afkorting vir "intelligensie-kwosiënt," wat 'n numeriese maatstaf is van 'n persoon se intelligensie gebaseer op gestandaardiseerde toetse. Die term is in 1912 deur sielkundige William Stern geskep en is sedertdien gebruik om 'n persoon se kognitiewe vermoë of algemene verstandelike vermoë te beskryf. Die telling op 'n IK-toets word tipies voorgestel as 'n getal op 'n skaal, met 100 as die gemiddelde telling vir die algemene bevolking. Tellings bo 130 word as hoog beskou, terwyl tellings onder 70 as laag beskou word. Dit is egter belangrik om daarop te let dat IK-toetse gekritiseer is vir hul kulturele vooroordele en beperkings in die meting van alle aspekte van intelligensie.