Die woord "heuwelagtigheid" word nie algemeen in woordeboeke aangetref nie, maar dit is afgelei van die selfstandige naamwoord "heuwel", wat gedefinieer word as 'n natuurlike hoogte van die aarde se oppervlak, tipies met 'n geronde kruin en 'n helling aan alle kante. Daarom kan "heuwelagtigheid" geïnterpreteer word as die toestand of kwaliteit van heuwelagtigheid, of die mate waarin 'n gebied deur heuwels of verhewe terrein gekenmerk word.