Die woord "faqir" is 'n selfstandige naamwoord van Arabiese oorsprong wat verwys na 'n Moslem- of Hindoe-bedelman of heilige man wat erken word vir sy godsdienstige toewyding en 'n lewe van armoede en asketisme lei. Die term word dikwels gebruik om iemand te beskryf wat materiële besittings en wêreldse strewes verloën het om op geestelike sake te fokus. In sommige kontekste kan dit ook "fakir" of "faqeer" gespel word.