Die term "eendstoel" verwys na 'n historiese straftoestel wat in Europa gebruik is, veral gedurende die Middeleeuse en vroeë moderne tydperke. Dit was 'n metode om individue in die openbaar te verneder of te straf, veral vroue, wat van verskeie misdrywe beskuldig is, wat dikwels verband hou met heksery, skinderpraatjies of ander vorme van sosiale wangedrag.Die eendstoeltjie het bestaan uit 'n stoel of 'n sitplek wat aan 'n lang houtbalk of -paal vasgemaak is, wat dan op 'n draai of 'n ander meganisme naby 'n watermassa soos 'n rivier of dam gemonteer is. Die persoon wat gestraf sou word, sou veilig aan die stoel vasgemaak of vasgemaak word, en dan sou hulle herhaaldelik in die water gedompel of laat sak word. Die duur en frekwensie van die onderdompeling het gewissel na gelang van die erns van die oortreding of die oordeel van die owerhede.Die doel van die eendstoel-straf was om die persoon in die openbaar te beskaam en, in sommige gevalle, om uit te trek 'n bekentenis of om hulle te dwing om hul beweerde oortreding terug te trek. Daar is geglo dat as die persoon sweef, dit 'n bewys van hul skuld was, terwyl sink as 'n teken van onskuld gesien is. Die doeltreffendheid van hierdie metode as 'n manier om skuld of onskuld te bepaal was egter twyfelagtig, aangesien faktore soos liggaamsamestelling en dryfvermoë die uitkoms kon beïnvloed.Dit is belangrik om daarop te let dat die eendstoeltjie 'n vorm van straf wat vandag nie meer gebruik word nie. Die historiese betekenis daarvan lê daarin om lig te werp op die sosiale en regspraktyke van vroeër.