Die term "diachroniese linguistiek" verwys na die studie van taalverandering oor tyd, veral hoe tale deur die geskiedenis ontwikkel en ontwikkel. Diachroniese linguistiek behels die ondersoek van linguistiese verskynsels soos klankveranderinge, grammatika-evolusie en woordeskatontwikkeling, en die ontleding van hoe dit plaasgevind het en oor tyd versprei het. Dit is in teenstelling met sinchroniese linguistiek, wat fokus op die ontleding van die struktuur en betekenis van taal op 'n gegewe oomblik in tyd, eerder as die historiese ontwikkeling daarvan.