Die term "patetiese dwaling" is 'n literêre term wat verwys na 'n tipe personifikasie waarin menslike emosies of kwaliteite aan lewelose voorwerpe of natuurverskynsels toegeskryf word. Hierdie term is die eerste keer in die 19de eeu deur die Engelse kritikus John Ruskin geskep.Die patetiese dwaling behels veral dat menslike emosies of eienskappe aan natuurlike elemente toegeskryf word om sodoende 'n bepaalde bui of gevoel te beklemtoon of te versterk. Byvoorbeeld, 'n skrywer kan 'n stormagtige lug as "kwaad" of "woedend" of 'n kalm see as "vreedsaam" of "rustig" beskryf.Die term "pateties" in hierdie konteks beteken nie "jammerenswaardig" of "pateties" in die sin van swakheid, maar is eerder afgelei van die Griekse woord "pathos", wat verwys na die ervaring van emosie of gevoel. Die patetiese dwaling behels dus die projeksie van menslike emosies op nie-menslike voorwerpe of verskynsels, en word beskou as 'n tipe figuurlike taal in die letterkunde.