Middelhoogduits verwys na 'n historiese vorm van die Duitse taal wat vanaf die 11de eeu tot die einde van die 14de eeu gepraat is. Dit was 'n tydperk van taalkundige ontwikkeling tussen Oud-Hoogduits en Vroeë Nuwe Hoogduits, en dit word gekenmerk deur 'n aantal kenmerkende kenmerke in terme van grammatika, woordeskat en uitspraak. Die Middel-Hoogduitse taal is hoofsaaklik gebruik in letterkunde, poësie en godsdienstige tekste gedurende die Middeleeuse tydperk in die Duitssprekende streke van Europa.