Carnot se ideale siklus verwys na 'n teoretiese termodinamiese siklus wat na die Franse fisikus Nicolas Léonard Sadi Carnot vernoem is. Dit dien as 'n geïdealiseerde model vir 'n hitte-enjin wat tussen twee hittereservoirs by verskillende temperature werk.In Carnot se ideale siklus ondergaan die werkvloeistof 'n reeks omkeerbare prosesse. Dit bestaan uit vier stappe:Isotermiese Uitbreiding: Die werksvloeistof (gewoonlik 'n ideale gas) absorbeer hitte van 'n hoëtemperatuurreservoir terwyl dit teen 'n konstante temperatuur uitsit, wat 'n toename in sy volume veroorsaak.Adiabatiese Uitbreiding: Die vloeistof gaan voort om uit te sit, maar in hierdie stadium is daar geen hitte-uitruiling nie. Die temperatuur en druk van die vloeistof neem af soos dit uitsit.Isotermiese kompressie: Die vloeistof is nou in kontak met 'n lae-temperatuur reservoir, en dit stel hitte vry na hierdie reservoir terwyl dit saamgepers word teen 'n konstante temperatuur, wat die volume daarvan verminder.Adiabatiese kompressie: Die vloeistof wat uitgeruil word, gaan voort om te word, maar sonder enige kompressie. Die temperatuur en druk van die vloeistof neem toe soos dit saamgepers word.Die Carnot-siklus is omkeerbaar, wat beteken dat die prosesse omgekeer kan word om die stelsel na sy aanvanklike toestand te herstel. Hierdie siklus verteenwoordig die maksimum moontlike doeltreffendheid vir 'n hitte-enjin wat tussen twee gegewe temperatuurvlakke werk.Die doeltreffendheid van Carnot se ideale siklus word gegee deur die verhouding van die verskil in temperatuur tussen die twee reservoirs tot die temperatuur van die hoë-temperatuur reservoir:Doeltreffendheid = (T_high - T_low) / T_high,waar T_high van die reservoir is,waar T_high,die T_high-temperatuur is, -temperatuur reservoir.Carnot se ideale siklus dien as 'n belangrike maatstaf vir die beoordeling van die doeltreffendheid van werklike hitte-enjins, en dit verskaf insigte in die fundamentele grense van termodinamiese prosesse.